8 yaşında hayat zordur!

8 yaşındasın çok değil…

Annen, baban ayrılmış, ortadasın.

Babana mutluluk içinde gidiyorsun, Gemlik’ten nasıl yaptıysan Bursa’ya gitmişsin. Baban yerinde değil, Merinos Parkı’nda vakit geçiriyorsun…

8 yaşında, algılamaya çalıştığın dünyanın, sana düşman olduğunu ne kadar idrak ediyorsan işte. Kendini tanıdığın kadar tanıyorsun dünyayı, dışarıdaki en fazla oyunlarına almaz diyorsun belki de.

Hava kararmak üzere… Erken tanıştığın yalnızlıkla berabersin. 1-2 yaşından sonra algıladığın dünyada en yakının olmuş. Yadırgamıyorsun. 8 yaşındasın ama yalnızlıkta tecrübe sahibisin… Öyle az buz tecrübe de değil, kıdemli yalnızsın çocuk yaşında. Şans eseri büyüyorsun, sahipsiz, kimliksizsin.

***

   Akşam olmuş, hava kararmış…

Kimseyi bulamamışsın ya, parkta vakit geçiriyorsun. O kadar çok gelen giden görüyorsun ki. İnsanları izlerken zaman geçirmeyi öğrenmişsin. Kendince oyunların var. Belki de yürüyüşlerine göre inceliyorsun.

Hava iyice kararmış, etrafta Senden büyük çocuklar doluşmuş. Merinos parkındasın. Biraz salıncaklarda vakit harcadın, senden büyükler rahat bırakmadı.

İnsan neden küçük yaşta şiddete alışır ki? Sen de şiddetin yine tarafı oldun. Anlamadın senden ne istediklerini. Şaşkındın belki, belki de alışmıştın bu tarz muameleye kim bilir.

Havuzda buldun kendini kıyafetlerinle… Öyle serinlemek için çılgınlık yapacak yaşta değildin. Kimseye nazın da geçmiyordu. Arayanın, soranın da yoktu. Gece saatlerinde kadın için tehlikeli olması bir yana, erkek için bile tehlikeli olan Merinos Parkı’nda, çocuk özgüveniyle bekledin.

Ailen, seni aramıyordu. Bunca saat nerede olduğunu kimse merak da etmedi. Hem ıslak, hem güvensiz hayatının detayı olarak kaldı Merinos Parkı… Tanımadığın bir isim sana yardım etmese, sonunu merak edecek yaşta da değildin ki? 8 yaşındaydın… Hayata biraz yenik, sahipsiz başlamıştın.

Tanımadığın bir yerde, polislere teslim edildin. Adın Rahman’dı… Hayata biraz daha güvensizdin. Çocuk aklına, biraz daha umutsuzdun…

***    ***    ***    ***

   Yazılanlar, keşke hayal ürünü olsaydı…

Geçtiğimiz gece yaşandı her şey. Rahman, iyi bir insana denk gelmese, farklı yansıyabilirdi sayfalarımıza… Rahman’ın son gördüğüm fotoğrafı, kendisine yardım eden vatandaşın ceketi üzerinde, uyuyakalmıştı. Bir günü daha atlattı Rahman…

Sonrası mı? Hepsi o kadar.

 

NE YAZIK Kİ, FOTOĞRAF DA TAMAMEN GERÇEKTİR!

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak.