FARKINDA MISIN? – SONNUR YILDIRIM

Özel eğitim deyince aklınıza ne geliyor? Özel dersler, özel okullar vb. peki asıl olan ne? Özel eğitime ihtiyacı olan bireyler yani bazı özellikleriyle çeşitli engellere sahip çocuklara verilen eğitim. İnsanlar onları nasıl tanımlayalım; hangi grup altında toplayalım diye düşünüp ismi değiştirip durmuşlar. Günümüze kadar gerizekalı, özürlü, engelli diye isimlendirilmiş. Şimdi ise özel eğitime ihtiyacı olan bireyler olarak tanımlanıyorlar. Bu tanım şimdiye kadar ki tanımlar içinde en iyisi olarak gözüküyor.

Çünkü gerçekten bu çocuklar onlara uygun olan özel bir eğitimle ciddi başarılara imza atabiliyorlar. Tabi ki bu tek taraflı bir iş değil okulda verilen eğitim bu hikayenin sadece bir kolu. Bunun yanında aile, çeşitli kurumlar ve toplum olarak hepimize düşen görevler var. İşte tam bu noktada onlara ne dendiğinin çok bir önemi yok aslında (aşağılama, hakaret vb. içermediği sürece) yeter ki onları ötekileştirmeyip; ayrıştırmadan kabullenip hayatın içine dahil edin. Biz nasıl dahil edelim bizlik bir şey yok ki demeyi bir kenara bırakarak başlayabilirsiniz işe mesela.

Bugün anneler günü. Gelin hepimiz bir dakikalığına küçük bir empati yapalım engelli bir çocuğa sahip olan annelerimizin yerine koyalım kendimizi. Onların yaşadığı zorlukları, sıkıntıları getirelim gözümüzün önüne. Hala hiçbir şey yapamayacağınızı mı düşünüyorsunuz? Eğer böyle düşünenleriniz varsa yanılıyorsunuz. Evet herkesin çocuğu kendisi için dünyanın en özel çocuğudur ama onların çocukları toplum nezdinde de özel çocuklar olmalı.

Bu çocuklara özgüven aşılamak hepimizin görevi. Onları içinde bulundukları zorlukları aşarak başarabileceklerine ikna edip ilerleme kaydetmelerini sağlamak da bizim görevimiz. Ailelerine her türlü manevi desteği sağlamak da. Toplum olarak biz onları bağrımıza basmadıkça benim şartlarım dahilinde onlar için ne yapabilirim sorusunu kendimize sormadıkça eksik kalacağız.

Kimse bu hayattan öylece yaş alıp yok olup gitmek istemez ben de istemiyorum. Hiç bir taşın altına elimi sokmadan hiç eleştirilmeden hiç kimsenin hayatına dokunmadan öylece boşlukta sallanıp sonra da yok olup gitmek istemiyorum. O zaman bizi tutan şey ne? Hayat gailesi mi, zorunluluk sandığımız lükslerimiz mi, körü körüne bağlandığımız alışkanlıklarımız mı? Gerçekten bu kadar iradesiz bu kadar aciz miyiz?

Hayır, ben buna inanmak bu bahanelere teslim olmak istemiyorum. Siz de istemiyorsunuz artık biliyorum. Biliyorum diyorum çünkü hepimiz biriz aslında. İsteklerimiz, hayallerimiz, çabalarımız, dertlerimiz, sevinçlerimiz bir bizim. Sadece ufacık bir adım atmamız gereken. Kafamızı birazcık çevirsek yetecek. O yüzden hadi lütfen gelin birbirimize sahip çıkalım. Bize bizden başka dost yok. Gelin birbirimize sunduğumuz destekle, omuzla düşmanlarımızı da hayatı da şaşırtalım. Ofsayt a düşmediğimiz bu da mı gol değil be demediğimiz bir eylemde bulunalım. Bu hayatta hepimizin bir yeri olsun, gerçek hak edilmiş bir yeri. Ne dersiniz?